1. Production of insulin through the genetic engineering
Insulin production via genetic engineering is becoming increasingly common and is used to produce large amounts of the hormone for use in treatments. It involves introducing a gene into a host organism, such as bacteria or yeast that will produce the insulin protein when grown in a laboratory. The resulting insulin is then purified to be used in treatments.
1. ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗിലൂടെ ഇൻസുലിൻ ഉത്പാദനം
ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗിലൂടെയുള്ള ഇൻസുലിൻ ഉൽപ്പാദനം കൂടുതൽ സാധാരണമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്, കൂടാതെ ചികിത്സകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനായി വലിയ അളവിൽ ഹോർമോൺ ഉത്പാദിപ്പിക്കാൻ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഒരു ലബോറട്ടറിയിൽ വളർത്തുമ്പോൾ ഇൻസുലിൻ പ്രോട്ടീൻ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന ബാക്ടീരിയ അല്ലെങ്കിൽ യീസ്റ്റ് പോലുള്ള ഒരു ആതിഥേയ ജീവിയിലേക്ക് ഒരു ജീൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നത് ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. തത്ഫലമായുണ്ടാകുന്ന ഇൻസുലിൻ പിന്നീട് ചികിത്സകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്നതിന് ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നു.
2. Genetic engineering
Genetic engineering, also known as genetic modification, is the direct manipulation of an organism’s genome using biotechnology. It is a set of technologies used to change the genetic makeup of cells, including the transfer of genes within and across species boundaries to produce improved or novel organisms.
Genetic engineering techniques have been applied in numerous fields including research, medicine, and industry. Genes are transferred between organisms using a variety of methods, including the use of recombinant DNA, direct injection of DNA into cells, and the use of viruses or other gene-vector systems. These techniques are generally used to introduce new traits or characteristics to an organism, such as an increased resistance to disease, enhanced nutritional value, or improved growth rate.
Genetic engineering has been used to produce a variety of new products and organisms. In agriculture, genetic engineering has been used to produce crops with improved yields and resistance to pests and disease. In medicine, genetic engineering has been used to produce vaccines, drugs, and hormones. Genetic engineering has also been used to create genetically modified animals for research or as pets.
Genetic engineering has been controversial since its inception. Critics argue that it is not safe and may have unexpected consequences. Proponents argue that it offers potential benefits and can be used to improve the quality of life. Despite the controversy, genetic engineering is becoming increasingly common and has the potential to revolutionize the way we produce and consume food, medicine, and other products.
2. ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ്
ബയോടെക്നോളജി ഉപയോഗിച്ച് ഒരു ജീവിയുടെ ജീനോം നേരിട്ട് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതാണ് ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ്, ജനിതക പരിഷ്ക്കരണം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. കോശങ്ങളുടെ ജനിതക ഘടന മാറ്റാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യകളുടെ ഒരു കൂട്ടമാണിത്, മെച്ചപ്പെട്ടതോ പുതുമയുള്ളതോ ആയ ജീവികളെ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് സ്പീഷീസ് അതിരുകൾക്കകത്തും അതിലുടനീളം ജീനുകളുടെ കൈമാറ്റം ഉൾപ്പെടെ.
ഗവേഷണം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, വ്യവസായം എന്നിവയുൾപ്പെടെ നിരവധി മേഖലകളിൽ ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ പ്രയോഗിച്ചു. പുനഃസംയോജിത ഡിഎൻഎയുടെ ഉപയോഗം, കോശങ്ങളിലേക്ക് നേരിട്ട് ഡിഎൻഎ കുത്തിവയ്ക്കൽ, വൈറസുകളുടെയോ മറ്റ് ജീൻ-വെക്റ്റർ സിസ്റ്റങ്ങളുടെയോ ഉപയോഗം എന്നിവ ഉൾപ്പെടെ വിവിധ രീതികൾ ഉപയോഗിച്ച് ജീനുകൾ ജീവികൾക്കിടയിൽ കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. രോഗത്തിനെതിരായ വർദ്ധിച്ച പ്രതിരോധം, മെച്ചപ്പെടുത്തിയ പോഷകാഹാര മൂല്യം അല്ലെങ്കിൽ മെച്ചപ്പെട്ട വളർച്ചാ നിരക്ക് എന്നിവ പോലുള്ള പുതിയ സ്വഭാവങ്ങളോ സവിശേഷതകളോ ഒരു ജീവിയ്ക്ക് പരിചയപ്പെടുത്താൻ ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ സാധാരണയായി ഉപയോഗിക്കുന്നു.
വൈവിധ്യമാർന്ന പുതിയ ഉൽപ്പന്നങ്ങളും ജീവജാലങ്ങളും നിർമ്മിക്കാൻ ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിച്ചു. കാർഷിക മേഖലയിൽ, മെച്ചപ്പെട്ട വിളവും കീടങ്ങൾക്കും രോഗങ്ങൾക്കും പ്രതിരോധശേഷിയുള്ള വിളകൾ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കുന്നു. വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിൽ, വാക്സിനുകൾ, മരുന്നുകൾ, ഹോർമോണുകൾ എന്നിവ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഗവേഷണത്തിനോ വളർത്തുമൃഗങ്ങളായോ ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ മൃഗങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനും ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിച്ചു.
ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് അതിന്റെ തുടക്കം മുതൽ വിവാദമായിരുന്നു. ഇത് സുരക്ഷിതമല്ലെന്നും അപ്രതീക്ഷിതമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കിയേക്കാമെന്നും വിമർശകർ വാദിക്കുന്നു. ഇത് സാധ്യമായ നേട്ടങ്ങൾ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നുവെന്നും ജീവിത നിലവാരം മെച്ചപ്പെടുത്താൻ ഉപയോഗിക്കാമെന്നും വക്താക്കൾ വാദിക്കുന്നു. വിവാദങ്ങൾക്കിടയിലും, ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് കൂടുതൽ സാധാരണമാവുകയും ഭക്ഷണം, മരുന്ന്, മറ്റ് ഉൽപ്പന്നങ്ങൾ എന്നിവ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുകയും ഉപഭോഗം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന രീതിയിൽ വിപ്ലവം സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട്.
3. Genetic scissors and Genetic glue
Genetic scissors, also known as restriction enzymes, are proteins that act as molecular scissors. They are used to cut strands of DNA at specific locations along the DNA molecule. Genetic glue, also known as ligase, is an enzyme that helps to join two pieces of DNA together. It is used to join two pieces of DNA that have been cut by restriction enzymes. Genetic scissors and glue are tools used in genetic engineering, a process in which DNA from one organism is inserted into another organism.
3. ജനിതക കത്രികയും ജനിതക പശയും
തന്മാത്രാ കത്രികയായി പ്രവർത്തിക്കുന്ന പ്രോട്ടീനുകളാണ് ജനിതക കത്രിക, നിയന്ത്രണ എൻസൈമുകൾ എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു. ഡിഎൻഎ തന്മാത്രയ്‌ക്കൊപ്പം പ്രത്യേക സ്ഥലങ്ങളിൽ ഡിഎൻഎയുടെ സരണികൾ മുറിക്കാൻ അവ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ജനിതക പശ, ലിഗേസ് എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു, ഇത് രണ്ട് ഡിഎൻഎ കഷണങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ചേർക്കാൻ സഹായിക്കുന്ന ഒരു എൻസൈമാണ്. നിയന്ത്രണ എൻസൈമുകൾ വഴി മുറിച്ച ഡിഎൻഎയുടെ രണ്ട് കഷണങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർക്കാൻ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു. ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഉപകരണങ്ങളാണ് ജനിതക കത്രികയും പശയും, ഒരു ജീവിയിലെ ഡിഎൻഎ മറ്റൊരു ജീവിയിലേക്ക് ചേർക്കുന്ന പ്രക്രിയയാണ്.
4. How was the insulin producing gene of humans transferred into bacteria?
The insulin producing gene of humans was transferred into bacteria using a process called recombinant DNA technology. This process involves isolating the gene of interest from human DNA, inserting it into a plasmid, and then inserting the plasmid into bacteria. The bacteria then take up the gene and produce the desired product (in this case, insulin).
4. മനുഷ്യരുടെ ഇൻസുലിൻ ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന ജീൻ എങ്ങനെയാണ് ബാക്ടീരിയയിലേക്ക് മാറ്റിയത്?
മനുഷ്യരുടെ ഇൻസുലിൻ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന ജീൻ റീകോമ്പിനന്റ് ഡിഎൻഎ ടെക്നോളജി എന്ന പ്രക്രിയ ഉപയോഗിച്ച് ബാക്ടീരിയയിലേക്ക് മാറ്റപ്പെട്ടു. ഈ പ്രക്രിയയിൽ മനുഷ്യന്റെ ഡിഎൻഎയിൽ നിന്ന് താൽപ്പര്യമുള്ള ജീനിനെ വേർതിരിച്ച് ഒരു പ്ലാസ്മിഡിലേക്ക് തിരുകുകയും പ്ലാസ്മിഡ് ബാക്ടീരിയയിലേക്ക് തിരുകുകയും ചെയ്യുന്നു. ബാക്ടീരിയ പിന്നീട് ജീൻ എടുത്ത് ആവശ്യമുള്ള ഉൽപ്പന്നം ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു (ഈ സാഹചര്യത്തിൽ, ഇൻസുലിൻ).
5. Scope of genetic engineering
Genetic engineering is a technology used to change the genetic makeup of cells and move useful genes from one organism to another. Its scope is broad and includes applications in agriculture, medicine, research, and industry.
In agriculture, genetic engineering is used to create crops with higher yield, greater resistance to pests, and improved nutrition. In medicine, genetic engineering can be used to create gene therapies, treat genetic disorders, and develop vaccines. In research, genetic engineering can be used to create new model organisms and to study gene function. In industry, genetic engineering is used to produce enzymes, hormones, and other biological molecules.
5. ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗിന്റെ വ്യാപ്തി
കോശങ്ങളുടെ ജനിതക ഘടന മാറ്റുന്നതിനും ഉപയോഗപ്രദമായ ജീനുകളെ ഒരു ജീവിയിൽ നിന്ന് മറ്റൊന്നിലേക്ക് മാറ്റുന്നതിനും ഉപയോഗിക്കുന്ന സാങ്കേതികവിദ്യയാണ് ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ്. ഇതിന്റെ വ്യാപ്തി വിശാലമാണ് കൂടാതെ കൃഷി, വൈദ്യം, ഗവേഷണം, വ്യവസായം എന്നിവയിലെ ആപ്ലിക്കേഷനുകൾ ഉൾപ്പെടുന്നു.
കൃഷിയിൽ, ഉയർന്ന വിളവ്, കീടങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കൽ, മെച്ചപ്പെട്ട പോഷകാഹാരം എന്നിവയുള്ള വിളകൾ സൃഷ്ടിക്കാൻ ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കുന്നു. വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിൽ, ജീൻ തെറാപ്പികൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനും ജനിതക വൈകല്യങ്ങൾ ചികിത്സിക്കുന്നതിനും വാക്സിനുകൾ വികസിപ്പിക്കുന്നതിനും ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കാം. ഗവേഷണത്തിൽ, പുതിയ മാതൃകാ ജീവികളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിനും ജീൻ പ്രവർത്തനം പഠിക്കുന്നതിനും ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കാം. വ്യവസായത്തിൽ, എൻസൈമുകൾ, ഹോർമോണുകൾ, മറ്റ് ജൈവ തന്മാത്രകൾ എന്നിവ നിർമ്മിക്കാൻ ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗ് ഉപയോഗിക്കുന്നു.
6. Gene therapy
Gene therapy is a type of medical treatment that involves the use of genes to treat or prevent disease. It is a form of genetic engineering in which genes are inserted into a person’s cells and tissues in order to treat a genetic disorder or other medical conditions. The newly inserted gene can help produce a desired protein, or it can cause the cell to express a certain type of behavior. This new gene may be introduced to a cell using a virus or other method. Gene therapy is an experimental technique and is still under development. It is being used to treat a wide range of diseases and conditions, including cancer, heart disease, genetic disorders, and other inherited diseases.
6. ജീൻ തെറാപ്പി
രോഗത്തെ ചികിത്സിക്കുന്നതിനോ തടയുന്നതിനോ ജീനുകളുടെ ഉപയോഗം ഉൾപ്പെടുന്ന ഒരു തരം വൈദ്യചികിത്സയാണ് ജീൻ തെറാപ്പി. ഒരു ജനിതക വൈകല്യമോ മറ്റ് മെഡിക്കൽ അവസ്ഥകളോ ചികിത്സിക്കുന്നതിനായി ഒരു വ്യക്തിയുടെ കോശങ്ങളിലേക്കും ടിഷ്യുകളിലേക്കും ജീനുകൾ ചേർക്കുന്ന ജനിതക എഞ്ചിനീയറിംഗിന്റെ ഒരു രൂപമാണിത്. പുതുതായി ചേർത്ത ജീൻ ആവശ്യമുള്ള പ്രോട്ടീൻ ഉത്പാദിപ്പിക്കാൻ സഹായിക്കും, അല്ലെങ്കിൽ അത് കോശത്തിന് ഒരു പ്രത്യേക തരം സ്വഭാവം പ്രകടിപ്പിക്കാൻ ഇടയാക്കും. ഈ പുതിയ ജീൻ ഒരു വൈറസോ മറ്റ് രീതികളോ ഉപയോഗിച്ച് ഒരു സെല്ലിലേക്ക് പരിചയപ്പെടുത്താം. ജീൻ തെറാപ്പി ഒരു പരീക്ഷണാത്മക സാങ്കേതികതയാണ്, അത് ഇപ്പോഴും വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ക്യാൻസർ, ഹൃദ്രോഗം, ജനിതക വൈകല്യങ്ങൾ, മറ്റ് പാരമ്പര്യരോഗങ്ങൾ എന്നിവയുൾപ്പെടെയുള്ള വിവിധ രോഗങ്ങൾക്കും അവസ്ഥകൾക്കും ചികിത്സിക്കാൻ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു.
7. Human Genome Project
The Human Genome Project (HGP) was an international scientific research project with the goal of determining the sequence of nucleotide base pairs that make up human DNA, and of identifying and mapping all of the genes of the human genome from both a physical and functional standpoint. It was coordinated by the U.S. Department of Energy and the National Institutes of Health and was conducted by scientists from the U.S., U.K., France, Germany, Japan, and China. The project was launched in 1990 and completed in 2003.
The Human Genome Project has had a lasting impact on science and medicine, and it continues to be used for a variety of research and development purposes. The project has been credited with accelerating the development of new diagnostics, treatments, and preventive measures for a range of diseases and conditions. It has also provided new insights into the nature and origin of humans and other species.
Gene mapping is the process of identifying genes and their location on particular chromosomes. This process is a major part of the Human Genome Project (HGP). The HGP’s goal was to identify and map all the genes in the human genome, which is composed of 25,000 to 30,000 genes.Gene sequencing is a technique used to determine the order of nucleotides in a gene. This technique is used to identify specific genes and their sequence. It can also be used to identify mutations in a gene that may be linked to a particular trait or disease.
The Human Genome Project (HGP) also identified and mapped a number of junk genes, which are genes that have no known function. These genes are thought to be remnants of ancient viruses that have been incorporated into our genome. These junk genes are believed to be harmless, but they can still be studied to gain insight into the evolution of the human genome.
7. ഹ്യൂമൻ ജീനോം പദ്ധതി
മനുഷ്യന്റെ ഡിഎൻഎ ഉണ്ടാക്കുന്ന ന്യൂക്ലിയോടൈഡ് ബേസ് ജോഡികളുടെ ക്രമം നിർണ്ണയിക്കാനും ഭൗതികവും പ്രവർത്തനപരവുമായ കാഴ്ചപ്പാടിൽ നിന്ന് മനുഷ്യ ജീനോമിന്റെ എല്ലാ ജീനുകളും തിരിച്ചറിയാനും മാപ്പ് ചെയ്യാനും ലക്ഷ്യമിട്ടുള്ള ഒരു അന്താരാഷ്ട്ര ശാസ്ത്ര ഗവേഷണ പദ്ധതിയാണ് ഹ്യൂമൻ ജീനോം പ്രോജക്റ്റ് (എച്ച്ജിപി). . യു.എസ്., യു.കെ, ഫ്രാൻസ്, ജർമ്മനി, ജപ്പാൻ, ചൈന എന്നിവിടങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള ശാസ്ത്രജ്ഞരാണ് യു.എസ് ഊർജ വകുപ്പും നാഷണൽ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ഹെൽത്തും ഏകോപിപ്പിച്ചത്. 1990-ൽ ആരംഭിച്ച പദ്ധതി 2003-ൽ പൂർത്തിയായി.
ഹ്യൂമൻ ജീനോം പ്രോജക്റ്റ് ശാസ്ത്രത്തിലും വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിലും ശാശ്വതമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിട്ടുണ്ട്, കൂടാതെ ഇത് വിവിധ ഗവേഷണ വികസന ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നത് തുടരുന്നു. പുതിയ രോഗനിർണയം, ചികിത്സകൾ, വിവിധ രോഗങ്ങൾക്കും അവസ്ഥകൾക്കുമുള്ള പ്രതിരോധ നടപടികൾ എന്നിവയുടെ വികസനം ത്വരിതപ്പെടുത്തുന്നതിന് ഈ പ്രോജക്റ്റ് അംഗീകാരം നൽകി. മനുഷ്യരുടെയും മറ്റ് ജീവജാലങ്ങളുടെയും സ്വഭാവത്തെയും ഉത്ഭവത്തെയും കുറിച്ചുള്ള പുതിയ ഉൾക്കാഴ്ചകളും ഇത് നൽകിയിട്ടുണ്ട്.
പ്രത്യേക ക്രോമസോമുകളിൽ ജീനുകളും അവയുടെ സ്ഥാനവും തിരിച്ചറിയുന്ന പ്രക്രിയയാണ് ജീൻ മാപ്പിംഗ്. ഈ പ്രക്രിയ ഹ്യൂമൻ ജീനോം പ്രോജക്ടിന്റെ (HGP) ഒരു പ്രധാന ഭാഗമാണ്. 25,000 മുതൽ 30,000 വരെ ജീനുകൾ അടങ്ങിയ മനുഷ്യ ജീനോമിലെ എല്ലാ ജീനുകളും തിരിച്ചറിയുകയും മാപ്പ് ചെയ്യുകയും ചെയ്യുക എന്നതായിരുന്നു എച്ച്ജിപിയുടെ ലക്ഷ്യം. ഒരു ജീനിലെ ന്യൂക്ലിയോടൈഡുകളുടെ ക്രമം നിർണ്ണയിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു സാങ്കേതികതയാണ് ജീൻ സീക്വൻസിങ്. നിർദ്ദിഷ്ട ജീനുകളും അവയുടെ ക്രമവും തിരിച്ചറിയാൻ ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഒരു പ്രത്യേക സ്വഭാവവുമായോ രോഗവുമായോ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കാവുന്ന ഒരു ജീനിലെ മ്യൂട്ടേഷനുകൾ തിരിച്ചറിയാനും ഇത് ഉപയോഗിക്കാം.
ഹ്യൂമൻ ജീനോം പ്രോജക്റ്റ് (എച്ച്ജിപി) നിരവധി ജങ്ക് ജീനുകളെ തിരിച്ചറിയുകയും മാപ്പ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തു, അവ അറിയപ്പെടുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത ജീനുകളാണ്. ഈ ജീനുകൾ നമ്മുടെ ജീനോമിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള പുരാതന വൈറസുകളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളാണെന്ന് കരുതപ്പെടുന്നു. ഈ ജങ്ക് ജീനുകൾ നിരുപദ്രവകരമാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ മനുഷ്യ ജീനോമിന്റെ പരിണാമത്തെക്കുറിച്ച് ഉൾക്കാഴ്ച നേടുന്നതിന് അവ ഇപ്പോഴും പഠിക്കാൻ കഴിയും.
8. Genetically modified animals and crops
Genetic modification is the process of altering an organism’s genetic make-up to give it desired characteristics. Genetically modified (GM) animals and crops have been created to promote a variety of traits such as disease resistance, increased yield, improved nutrition, and herbicide tolerance. GM animals are typically created through either the introduction of foreign genes or the deletion or alteration of existing genes. GM crops are created by introducing foreign genes, or by deleting or altering existing genes.
GM animals are used mainly in medical research, to produce pharmaceuticals, and to produce food. They are also used in agriculture to increase the size and yield of crops. GM crops are used mainly to increase crop yields and reduce the amount of pesticide and herbicide used.
Despite their potential benefits, GM animals and crops have raised a number of ethical and environmental concerns. GM animals may suffer from health and welfare issues due to their altered genetic make-up. GM crops can also lead to the contamination of non-GM crops, which may result in the loss of biodiversity. Additionally, the long-term effects of GM crops are yet to be determined.
8. ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ മൃഗങ്ങളും വിളകളും
ഒരു ജീവിയുടെ ജനിതക ഘടനയിൽ മാറ്റം വരുത്തി ആവശ്യമുള്ള സ്വഭാവസവിശേഷതകൾ നൽകുന്ന പ്രക്രിയയാണ് ജനിതക മാറ്റം. ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ (ജിഎം) മൃഗങ്ങളും വിളകളും രോഗ പ്രതിരോധം, വർദ്ധിച്ച വിളവ്, മെച്ചപ്പെട്ട പോഷണം, കളനാശിനി സഹിഷ്ണുത തുടങ്ങിയ വൈവിധ്യമാർന്ന സ്വഭാവവിശേഷങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിന് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. വിദേശ ജീനുകളുടെ ആമുഖം അല്ലെങ്കിൽ നിലവിലുള്ള ജീനുകളുടെ ഇല്ലാതാക്കൽ അല്ലെങ്കിൽ മാറ്റം എന്നിവയിലൂടെയാണ് GM മൃഗങ്ങൾ സാധാരണയായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നത്. വിദേശ ജീനുകൾ അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടോ നിലവിലുള്ള ജീനുകളെ ഇല്ലാതാക്കുകയോ മാറ്റുകയോ ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് ജിഎം വിളകൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നത്.
ജിഎം മൃഗങ്ങളെ പ്രധാനമായും മെഡിക്കൽ ഗവേഷണത്തിലും ഫാർമസ്യൂട്ടിക്കൽസ് ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിനും ഭക്ഷണം ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിനും ഉപയോഗിക്കുന്നു. വിളകളുടെ വലുപ്പവും വിളവും വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് കാർഷിക മേഖലയിലും ഇവ ഉപയോഗിക്കുന്നു. ജിഎം വിളകൾ പ്രധാനമായും വിള വിളവ് വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും കീടനാശിനികളുടെയും കളനാശിനികളുടെയും അളവ് കുറയ്ക്കുന്നതിനും ഉപയോഗിക്കുന്നു.
സാധ്യമായ നേട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, GM മൃഗങ്ങളും വിളകളും നിരവധി ധാർമ്മികവും പാരിസ്ഥിതികവുമായ ആശങ്കകൾ ഉയർത്തിയിട്ടുണ്ട്. ജനിതകമാറ്റം വരുത്തിയ ജനിതക ഘടന കാരണം GM മൃഗങ്ങൾക്ക് ആരോഗ്യ, ക്ഷേമ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാകാം.GM വിളകൾ GM അല്ലാത്ത വിളകളുടെ മലിനീകരണത്തിനും ഇടയാക്കും, ഇത് ജൈവവൈവിധ്യത്തിന്റെ നഷ്ടത്തിന് കാരണമായേക്കാം. കൂടാതെ, GM വിളകളുടെ ദീർഘകാല പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ഇനിയും നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.
9. How are the persons identified through DNA testing?
DNA testing involves taking a sample of an individual’s DNA (usually from a cheek swab or hair sample) and comparing it to a sample of known genetic material (such as a family member’s DNA). By comparing the two samples, scientists can match the DNA sequences and identify the individual.
9. ഡിഎൻഎ പരിശോധനയിലൂടെ എങ്ങനെയാണ് വ്യക്തികളെ തിരിച്ചറിയുന്നത്?
ഡിഎൻഎ പരിശോധനയിൽ ഒരു വ്യക്തിയുടെ ഡിഎൻഎയുടെ (സാധാരണയായി ഒരു കവിൾ സ്രവത്തിൽ നിന്നോ മുടിയുടെ സാമ്പിളിൽ നിന്നോ) ഒരു സാമ്പിൾ എടുക്കുകയും അറിയപ്പെടുന്ന ജനിതക വസ്തുക്കളുടെ (കുടുംബത്തിലെ അംഗത്തിന്റെ ഡിഎൻഎ പോലുള്ളവ) സാമ്പിളുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു. രണ്ട് സാമ്പിളുകളും താരതമ്യം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, ശാസ്ത്രജ്ഞർക്ക് ഡിഎൻഎ സീക്വൻസുകളുമായി പൊരുത്തപ്പെടുത്താനും വ്യക്തിയെ തിരിച്ചറിയാനും കഴിയും.
10. DNA finger printing
DNA fingerprinting, also known as DNA profiling, is a process used to determine an individual’s identity through analysis of their DNA. It is used in a wide range of applications, from solving crimes to determining paternity.DNA fingerprinting is based on the idea that each person’s DNA is unique, except for identical twins. It involves extracting DNA from a sample of cells, such as a cheek swab, and then looking for specific sections of DNA that are known to vary from person to person. This is done using a technique called a polymerase chain reaction (PCR).
The sections of DNA used to identify an individual are known as ‘markers’. These markers are located in sections of DNA known as ‘loci’, which are short sequences of DNA that are repeated multiple times throughout a genome. The number of times a particular locus is repeated varies from person to person and is used to distinguish one individual from another.
Once the markers have been identified, they are compared to those found in another sample to determine whether the two samples could have come from the same person. If the markers match, then it is likely that the two samples are from the same person.
DNA fingerprinting has a wide range of applications, from solving crimes to determining paternity. In criminal investigations, DNA fingerprinting is used to help identify suspects and link them to crime scenes. In paternity cases, DNA fingerprinting can be used to determine whether a man is the biological father of a child. It is also used in genealogy research, to trace family histories.
DNA fingerprinting is a powerful tool, but it is not infallible. Errors can occur in the process, and false positives or false negatives can occur. It is also important to note that DNA fingerprinting is not a foolproof way to determine identity; it is possible for two people to have similar DNA profiles.
DNA fingerprinting (also known as DNA profiling or genetic fingerprinting) is a method of identifying an individual by looking at their unique DNA sequence. It is most commonly used in law enforcement and forensic investigations to identify suspects and victims in criminal cases, as well as to determine biological relationships between individuals. The technology works by isolating specific regions of the DNA molecule (known as short tandem repeats) that are highly variable between individuals. These regions are then analyzed to create a unique DNA profile (or “fingerprint”) that can be compared to other profiles in order to identify individuals or their relatives.
10. ഡിഎൻഎ ഫിംഗർ പ്രിന്റിംഗ്
ഡിഎൻഎ പ്രൊഫൈലിംഗ് എന്നും അറിയപ്പെടുന്ന ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം, ഒരു വ്യക്തിയുടെ ഡിഎൻഎയുടെ വിശകലനത്തിലൂടെ വ്യക്തിയുടെ ഐഡന്റിറ്റി നിർണ്ണയിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണ്. കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നത് മുതൽ പിതൃത്വം നിർണ്ണയിക്കുന്നത് വരെയുള്ള വിവിധ ആപ്ലിക്കേഷനുകളിൽ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു. സമാന ഇരട്ടകൾ ഒഴികെ ഓരോ വ്യക്തിയുടെയും ഡിഎൻഎ അദ്വിതീയമാണെന്ന ആശയത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയാണ് ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം. ഒരു കവിൾ സ്രവം പോലെയുള്ള കോശങ്ങളുടെ ഒരു സാമ്പിളിൽ നിന്ന് ഡിഎൻഎ വേർതിരിച്ചെടുക്കുന്നതും തുടർന്ന് ഓരോ വ്യക്തിക്കും വ്യത്യസ്തമായി അറിയപ്പെടുന്ന ഡിഎൻഎയുടെ പ്രത്യേക വിഭാഗങ്ങൾ തിരയുന്നതും ഇതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. പോളിമറേസ് ചെയിൻ റിയാക്ഷൻ (PCR) എന്ന സാങ്കേതിക വിദ്യ ഉപയോഗിച്ചാണ് ഇത് ചെയ്യുന്നത്.
ഒരു വ്യക്തിയെ തിരിച്ചറിയാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഡിഎൻഎ വിഭാഗങ്ങളെ ‘മാർക്കറുകൾ’ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ഒരു ജീനോമിലുടനീളം ഒന്നിലധികം തവണ ആവർത്തിക്കുന്ന ഡിഎൻഎയുടെ ഹ്രസ്വ ശ്രേണികളായ ‘ലോസി’ എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഡിഎൻഎയുടെ വിഭാഗങ്ങളിലാണ് ഈ മാർക്കറുകൾ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. ഒരു പ്രത്യേക ലോക്കസ് എത്ര തവണ ആവർത്തിക്കുന്നു എന്നത് ഓരോ വ്യക്തിക്കും വ്യത്യാസപ്പെടുകയും ഒരു വ്യക്തിയെ മറ്റൊരാളിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാൻ ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
മാർക്കറുകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാൽ, രണ്ട് സാമ്പിളുകൾ ഒരേ വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് വന്നതാണോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കാൻ മറ്റൊരു സാമ്പിളിൽ കണ്ടെത്തിയവയുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുന്നു. മാർക്കറുകൾ പൊരുത്തപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽ, രണ്ട് സാമ്പിളുകളും ഒരേ വ്യക്തിയിൽ നിന്നുള്ളതായിരിക്കാം.
ഡിഎൻഎ വിരലടയാളത്തിന് കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നത് മുതൽ പിതൃത്വം നിർണ്ണയിക്കുന്നത് വരെ വിപുലമായ ആപ്ലിക്കേഷനുകൾ ഉണ്ട്. ക്രിമിനൽ അന്വേഷണത്തിൽ, സംശയിക്കുന്നവരെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനും അവരെ കുറ്റകൃത്യങ്ങളുടെ ദൃശ്യങ്ങളുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നതിനും ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം ഉപയോഗിക്കുന്നു. പിതൃത്വ കേസുകളിൽ, ഒരു പുരുഷൻ ഒരു കുട്ടിയുടെ ജീവശാസ്ത്രപരമായ പിതാവാണോ എന്ന് നിർണ്ണയിക്കാൻ ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം ഉപയോഗിക്കാം. കുടുംബചരിത്രങ്ങൾ കണ്ടെത്തുന്നതിന് വംശാവലി ഗവേഷണത്തിലും ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു.
ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം ഒരു ശക്തമായ ഉപകരണമാണ്, പക്ഷേ അത് തെറ്റല്ല. പ്രക്രിയയിൽ പിശകുകൾ സംഭവിക്കാം, തെറ്റായ പോസിറ്റീവ് അല്ലെങ്കിൽ തെറ്റായ നെഗറ്റീവ് സംഭവിക്കാം. ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം ഐഡന്റിറ്റി നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു വിഡ്ഢിത്തമായ മാർഗമല്ല എന്നതും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്; രണ്ട് ആളുകൾക്ക് സമാനമായ ഡിഎൻഎ പ്രൊഫൈലുകൾ ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യതയുണ്ട്.
ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം (ഡിഎൻഎ പ്രൊഫൈലിംഗ് അല്ലെങ്കിൽ ജനിതക വിരലടയാളം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു) ഒരു വ്യക്തിയെ അവരുടെ തനതായ ഡിഎൻഎ ക്രമം നോക്കി തിരിച്ചറിയുന്നതിനുള്ള ഒരു രീതിയാണ്. ക്രിമിനൽ കേസുകളിൽ സംശയിക്കുന്നവരെയും ഇരകളെയും തിരിച്ചറിയുന്നതിനും വ്യക്തികൾ തമ്മിലുള്ള ജൈവബന്ധങ്ങൾ നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനും നിയമപാലകരിലും ഫോറൻസിക് അന്വേഷണങ്ങളിലും ഇത് സാധാരണയായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. വ്യക്തികൾക്കിടയിൽ വളരെ വേരിയബിൾ ആയ ഡിഎൻഎ തന്മാത്രയുടെ (ഷോർട്ട് ടാൻഡം റിപ്പീറ്റ്സ് എന്നറിയപ്പെടുന്നു) പ്രത്യേക മേഖലകളെ വേർതിരിച്ചാണ് സാങ്കേതികവിദ്യ പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. വ്യക്തികളെയോ അവരുടെ ബന്ധുക്കളെയോ തിരിച്ചറിയുന്നതിനായി മറ്റ് പ്രൊഫൈലുകളുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്താവുന്ന ഒരു അദ്വിതീയ DNA പ്രൊഫൈൽ (അല്ലെങ്കിൽ “വിരലടയാളം”) സൃഷ്ടിക്കാൻ ഈ പ്രദേശങ്ങൾ വിശകലനം ചെയ്യുന്നു.
11. Scope of DNA finger printing
DNA fingerprinting is a method of identifying an individual based on their unique DNA profile. It is used in a variety of fields, including forensics, paternity testing, and genetic ancestry testing. DNA fingerprinting can be used to identify an individual from a sample of blood, semen, saliva, skin, or other tissue. It can also be used to identify the source of a sample of evidence, such as a weapon or piece of clothing. DNA fingerprinting can be used to determine the parentage of a child, or to identify individuals in the event of a crime.
11. ഡിഎൻഎ ഫിംഗർ പ്രിന്റിംഗിന്റെ വ്യാപ്തി
ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം എന്നത് ഒരു വ്യക്തിയെ അവരുടെ തനതായ ഡിഎൻഎ പ്രൊഫൈലിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കി തിരിച്ചറിയുന്നതിനുള്ള ഒരു രീതിയാണ്. ഫോറൻസിക്‌സ്, പിതൃത്വ പരിശോധന, ജനിതക പൂർവിക പരിശോധന എന്നിവ ഉൾപ്പെടെ വിവിധ മേഖലകളിൽ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു. രക്തം, ശുക്ലം, ഉമിനീർ, ചർമ്മം അല്ലെങ്കിൽ മറ്റ് ടിഷ്യു എന്നിവയുടെ സാമ്പിളിൽ നിന്ന് ഒരു വ്യക്തിയെ തിരിച്ചറിയാൻ ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം ഉപയോഗിക്കാം. ആയുധമോ വസ്ത്രമോ പോലുള്ള തെളിവുകളുടെ സാമ്പിളിന്റെ ഉറവിടം തിരിച്ചറിയാനും ഇത് ഉപയോഗിക്കാം. ഡിഎൻഎ വിരലടയാളം കുട്ടിയുടെ രക്ഷാകർതൃത്വം നിർണ്ണയിക്കുന്നതിനോ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾ നടക്കുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ വ്യക്തികളെ തിരിച്ചറിയുന്നതിനോ ഉപയോഗിക്കാം.